Zoals schrijvers altijd hetzelfde boek schrijven en vrouwen altijd dezelfde man trouwen, zo vermoorden echte mannen altijd dezelfde vrouw. Dromen bestaan niet en daar kunnen echte mannen niet mee leven. Liever dan hun droom om te brengen doen ze het de vrouw.
Dit is het verslag van zeven mannen, echtgenoten en echte mannen. Meer zijn er niet, al schept iedere vrouw haar eigen echtgenoot, haar eigen man. Maar dat doen mannen ook met hun vrouwen.
A
Axel
‘Ik ben trouw’, zegt Axel. ‘Ik ben trouw aan mezelf, aan mijn eigen ideeën. Ik zal met een nieuwe vrouw nooit vluchten in een nieuwe relatie, dat is te gemakkelijk, het is een vlucht van je verleden en je verleden ben je zelf.’
‘Jij vlucht niet?’
‘Nee. Ik had altijd dezelfde relatie met iedere vrouw.’
Axel is verstandig. Hij heeft het verstand om je als echtgenoot tot de orde van de dag te beperken. Axel leeft in evenwicht met de tijd, dat wil zeggen dat het verleden hem geen pijn doet en dat de toekomst hem niet laat dromen, in verwarring brengt of angstig maakt. Mogelijke pijn uit het verleden is een ‘vergissing’ en de verwachting van Axel beperkt zich tot nieuwsgierigheid naar morgen. Axel is verstandig en dat moet zo blijven.
‘Mijn vrouw begrijpt me. Ik vind dat ze wel deugt. De relatie die we hebben, past me precies. En ik overheers haar heus niet. Zeker niet. Dat zou ik niet eens willen. Geloof me. Ik vind het zelfs wel spannend als je verandert door een relatie. Als zij me dingen laat zien, waar ik zelf niet op gekomen was. Geen gekke dingen natuurlijk, maar toch. Dan heb je pas echt iets met zijn tweeën.’
‘Gebeurt dat vaak?’
‘Wat heet vaak. Ze zou niet iedere dag met iets anders moeten aankomen, ze moet me toch ook kunnen nemen zoals ik ben. Of iedere week. Het moet gewoon op een moment zijn, dat het een beetje past.’
‘Dat moet bespreekbaar zijn.’
‘Als je een probleem hebt, dan inventariseer je dat en als zij gelijk heeft, kijk je of je met z’n tweeën tot een compromis kunt komen. En of je met dat resultaat kunt leven. Als dat niet kan, kun je je vrouw alsnog gewoon laten gaan.’
B
Beek
Dat hij voor een keuze staat, dat is het enige belang van Beek en daarmee kan hij zijn hele leven vullen.
‘Een man hoort niet alleen te zijn.’
‘Liever in mijn eentje alleen dan met een vrouw alleen.’
‘Nog steeds van die kant en klare clichés’, concludeert Axel goedgehumeurd. ‘Waarom zou je opnieuw het wiel uitvinden? Sommige tradities hebben hun waarde bewezen. Je moet verstandig zijn.’
Natuurlijk kan Beek voor zijn keuze gewoon op zijn verstand afgaan, zoals de meeste mannen wel eens een keer gedaan hebben. Of op zijn gevoel. Er is zelfs een woord voor zo’n gevoel, maar de letters die dat woord vormen, zijn de meest versleten exemplaren in de letterbak van de zetter, zelfs nog meer versleten dan de letters S en X, en de zetter kan ze dan ook niet meer uit de letterbak peuteren als hij daags tevoren zijn nagels heeft geknipt.Beek zou graag naam willen maken met zo’n beslissing en daarnaast wil hij gelukkig blijven. Hij is in vele landen en steden geweest, maar nooit heeft hij een straatnaam gezien van een goed echtgenoot. Nergens een standbeeld, zelfs geen voetafdruk op een stoeptegel.
De namen van degenen die de ordening van de wereld, het heelal, de melkwegen en sterrenstelsels blootlegden, zijn beroemd geworden. Iedere beroemdheid heeft zijn eigen oorlog gevoerd of helpen winnen, maar op de paar vierkante meter van het bed en de tafel heeft zich nog geen naam in de geschiedenis staande weten te houden. Het is een slagveld, dat geen namen oplevert om te onthouden. Het is daar een oorlog die geen winnaars kent.
Waren de uitvinders van de veiligheidsspeld, de wasknijper, de fiets, of van het vliegtuig, gelukkige echtgenoten? Ze staan er niet om bekend. De denkers, de filosofen, zit er een prototype van de gelukkige echtgenoot tussen? Hun boeken zwijgen daarover. Er is zelfs geen column over een goede echtgenoot. Wel heeft Beek namen gezien op kerkhoven, daar worden de echtgenoten herdacht.
C
Chris
Chris is echtgenoot en toch trouw. Als echtgenoot is hij zo trouw dat hij het feest van zijn tweede huwelijk in dezelfde herberg wil vieren als twaalf jaar eerder zijn eerste huwelijk. En als vriend is hij zo trouw dat hij voor het vrijgezellenfeest wederom dezelfde vrienden heeft uitgenodigd als toen.
Chris is zo’n trouwe vriend dat zijn vrienden altijd het gevoel hebben tekort te schieten omdat ze hem niet wat vaker bellen of bezoeken dan voor een goede vriend nodig is. Chris is zo een trouwe vriend dat niemand het zal wagen zijn verjaardag te vergeten, nooit zal vergeten naar zijn gezondheid informeren, of de hartelijke groeten aan zijn vrouw vragen over te brengen.
Chris eist niets en verwacht nooit iets, integendeel, hij geeft liever dan dat hij neemt. Zonder dat je er om hoeft te vragen is hij er altijd en zo bezorgt hij, ondanks zijn goedige oogopslag, al zijn vrienden een constant schuldgevoel. Altijd moeten ze op hun hoede zijn of ze niet iets voor Chris kunnen terugdoen. Nooit maakt iemand gebruik van Chris eeuwige bereidheid zijn vrienden bij te staan - niemand durft het, want het is niet meer goed te maken- iedereen voelt zich verplicht Chris vriendschap te beantwoorden, liefst te overtreffen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. Zijn vrienden staan machteloos. Nooit is er iets dat ze kunnen doen voor Chris.
‘Brandde zijn huis maar eens af,’ opperde Eddy, dan konden we wat doen.’
Zijn kwaadaardigste vrienden fantaseren dat Chris misschien al jaren aan een slopende ziekte lijdt, zonder dat hij ooit iemand iets zal vertellen. Hij wil niemand belasten, zo ver gaat zijn vriendschap. En als hij onverwacht zal sterven, komt zijn jarenlange lijdensweg aan het licht en iedereen zal voor eeuwig met een schuldgevoel rondlopen. Omdat ze niets gedaan hebben en nu nooit meer wat kunnen doen.
‘Behalve zijn vrouw trouwen’ zei Eddy.
Maar zit Chris daar op te wachten?’
